ολιγαρχικό καθεστώς

[μετεκλογικές σκέψεις]

Ήταν 2004, όταν σταμάτησα αιφνιδίως να γράφω στην ΠΑΤΡΙΔΑ. Ένα κείμενό μου τότε είχε ενοχλήσει ή/και παρανοηθεί/παρεξηγηθεί από τον τότε νομάρχη, που ζήτησε να αποκατασταθεί η αλήθεια του. Στο κείμενο αυτό, που μιλούσε για τη δύναμη συγκεκριμένων τοπικών μέσων ενημέρωσης έναντι των τοπικών αρχόντων, αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατό ν' απορεί κανείς για τη μη συμμετοχή των νέων στην πολιτική ζωή του τόπου, τη στιγμή που διαπιστώνονται τέτοια φαινόμενα.

2010 κι η αποχή δυνάμωσε. Οι νέοι /οι νέες γυρίζουν την πλάτη στην πολιτική. Οι πολίτες αισθάνονται πως η πολιτική είναι κάτι που διαβρώνει τον άνθρωπο, σαν κάτι που σε μολύνει. Κι οι πολιτικοί εμφανίζονται έτοιμοι να "μολυνθούν", προκειμένου ως σωτήρες και super heroes να σώσουν τον κόσμο.

Αισθάνομαι πως αυτό είναι ένα τέχνασμα που βολεύει εκείνους που έχουν δει την πολιτική σαν "χαρτοπαίγνιο".

Όσο πιο λίγοι ασχολούνται με την πολιτική και τα κοινά, τόσο πιο άσχημα θα γίνονται τα πράγματα. Ολιγαρχία, αγαπητοί μου κι αγαπητές μου. Ολιγαρχία.