ολιγαρχικό καθεστώς

[μετεκλογικές σκέψεις]

Ήταν 2004, όταν σταμάτησα αιφνιδίως να γράφω στην ΠΑΤΡΙΔΑ. Ένα κείμενό μου τότε είχε ενοχλήσει ή/και παρανοηθεί/παρεξηγηθεί από τον τότε νομάρχη, που ζήτησε να αποκατασταθεί η αλήθεια του. Στο κείμενο αυτό, που μιλούσε για τη δύναμη συγκεκριμένων τοπικών μέσων ενημέρωσης έναντι των τοπικών αρχόντων, αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατό ν' απορεί κανείς για τη μη συμμετοχή των νέων στην πολιτική ζωή του τόπου, τη στιγμή που διαπιστώνονται τέτοια φαινόμενα.

2010 κι η αποχή δυνάμωσε. Οι νέοι /οι νέες γυρίζουν την πλάτη στην πολιτική. Οι πολίτες αισθάνονται πως η πολιτική είναι κάτι που διαβρώνει τον άνθρωπο, σαν κάτι που σε μολύνει. Κι οι πολιτικοί εμφανίζονται έτοιμοι να "μολυνθούν", προκειμένου ως σωτήρες και super heroes να σώσουν τον κόσμο.

Αισθάνομαι πως αυτό είναι ένα τέχνασμα που βολεύει εκείνους που έχουν δει την πολιτική σαν "χαρτοπαίγνιο".

Όσο πιο λίγοι ασχολούνται με την πολιτική και τα κοινά, τόσο πιο άσχημα θα γίνονται τα πράγματα. Ολιγαρχία, αγαπητοί μου κι αγαπητές μου. Ολιγαρχία.

"Καληνύχτα..."

"Αυτός Ο Κόσμος Δε Θ' Αλλάξει Ποτέ";!

[ακούστε την ιστορία του Κεμάλ]

Σας ευχαριστώ για την αγάπη και τις αναγνώσεις σας.

ώρες αναμονής

Δεν είναι οι σημερινές ώρες. Είναι οι ώρες αναμονής στην Καρδίτσα που δύσκολα περνούν. Ώρες που περιμένεις ώσπου να βρεις δουλειά, ώρες που περιμένεις κάνοντας όνειρα, ώσπου να έρθει η σειρά σου. Οι ώρες αγωνίας μέχρι να ανακοινωθούν τ' αποτελέσματα για του κόσμου τις εξετάσεις, ώρες αγωνίας - λεπτοδείκτες που σ' ακουμπούν, αφήνοντας πάνω σου ίχνη.

[ηχητική υποστήριξη: "οι ώρες" by Teo & ce_]

προ-καλπικές απορίες

Τελείωσε η (α') προεκλογική περίοδος.

Γιατί θέλουν όλοι/ες αυτοί/ες να γίνουν δημοτικοί σύμβουλοι; Γιατί ξοδεύουν τόσα χρήματα, τόση ενέργεια, τόσο χρόνο;

Πόσοι και πόσες από τους/τις ψηφοφόρους, όταν βρίσκονται πίσω από το παραβάν, βγάζουν από την τσέπη τους  "έτοιμο" ψηφοδέλτιο για να ψηφίσουν;

γλάστρα στάθμευσης

Και εγένετο ...κάρτα στάθμευσης. Πόσο πληρώνω για λίγες ώρες, αν αφήσω δυο γλάστρες κι ένα μηχανάκι;

"όμορφη πόλη"

Έτσι θέλαμε πριν χρόνια να ονομάσουμε ένα σύλλογο που θα είχε σαν σκοπό να οργανώνει συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, εκθέσεις ζωγραφικής... Καθώς είχαμε επιστρέψει μόλις στην πόλη που μας φαινόταν μικρή, λέγαμε να την κάνουμε 'όμορφη', αγαπημένη.

"Όμορφη πόλη φωνές μουσικές
απέραντοι δρόμοι κλεμμένες ματιές
ο ήλιος χρυσίζει χέρια σπαρμένα
βουνά και γιαπιά πελάγη απλωμένα"

[υπόλοιποι στίχοι]

[1η εκτέλεση]

[και με τη φωνή της Edith Piaf]

ζώα σκοτωμένα στους δρόμους

Κοκκίνησε η άσφαλτος. Ένα σκυλί χτυπημένο. Αυτοκίνητα το πηγαίναν από τη μια λωρίδα στην άλλη. Έχετε νιώσει το "γκουπ", καθώς το άψυχο κορμί χτυπά στο αυτοκίνητο;  

Νεκρή φύση. Κι εμείς διαλύουμε τη μάζα της, ώσπου να λιώσει, ώσπου να έρθουν τα μαύρα πουλιά να φάνε.

Υπάρχει κάποιος φορέας υπεύθυνος για να μαζεύει τα σκοτωμένα ζώα από τους δρόμους;

τα παιδιά του "δεν"

Είναι και νέοι, που μεσ’ από τον κάμπο με θυμό, μιλούν για μια πόλη που την αγάπησαν αλλά δεν τους λυπήθηκε, τη θεωρούν "αστυνομοκρατούμενη" (:δημοτική αστυνομία, σχολή αστυφυλάκων, στρατονομία) και τα βράδια βάφουν τοίχους, πυροβολούν με στίχους σε ρυθμούς hip-hop. 

Είναι τα παιδιά που δε μασάν τα λόγια τους. Ακούτε που μας φωνάζουν;!

[κι άλλοι τοίχοι]

[κι άλλοι στίχοι]

εργατικές πολυκατοικίες

 Οι πρώτες εργατικές κατοικίες της πόλης στέκονται στη νότια πλευρά της σαν σκηνικό ταινίας. Η αρχιτεκτονική του αστικού μας τοπίου είναι ένα σημαντικό κομμάτι της αισθητικής αλλά και της ποιότητας της ζωής. Απασχολεί συχνά και ειδικούς επιστήμονες αλλά περισσότερο τους ένοικους αυτών.

[υπάρχει κι αυτή η εκδοχή... εν Βαρσοβία]