Από μικροί κάνουμε συλλογές. Τέτοιες είναι κι οι συλλογές αναμνήσεων.
Μες στο μυαλό μας μένουνε παράθυρα με θέα (windows-views), που σαν απομακρυνόμαστε τα επαναφέρουμε. Όπως ένα μικρό παιδί χαζεύει ένα κοχύλι.
Αν ήμουν παιδί σήμερα, θα θυμόμουν παρκαρισμένα αυτοκίνητα παντού και γύρω από τη δημοτική αγορά; Θα θυμόμουν τις τέντες και τα πλαστικά / νάιλον παραπετάσματα με τις φωτεινές ηλεκτρικές θερμάστρες στην πλατεία δικαστηρίων [κάτι σε Αριστοτέλους Θεσσαλονίκης εξελισσόμεθα];
Μάλλον θα θυμόμουν που έτρεχα μες στην ασταμάτητη βροχή και κάτι μελαμψοί ψιλόλιγνοι με σανδάλια στα πόδια κρατούσαν ομπρέλες με ένα φωτεινό γαλάζιο χρώμα. Μάλλον θα θυμόμουν τα λιωμένα φύλλα που πέσαν στα πεζοδρόμια.
Αλλά δεν είμαι πια παιδί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου